Τραπεζάκι σαλονιού, coffee table, πες το όπως θες…

Αυτό το άρθρο μοιάζει περισσότερο με μια μικρή προσωπική ιστορία, αλλά μέσα από αυτή μπορεί κάποιος να ανακαλύψει πολλά και λειτουργικά πράγματα -στην ουσία τους και στην καθημερινότητα- τα οποία συμβαίνουν μέσα σε ένα σαλόνι, χωρίς να το καταλαβαίνει καν, λόγω της συνήθειας που μας κάνει να τα παίρνουμε όλα σαν δεδομένα. Αλλά, ας μειώσουμε τον δείκτη της “φιλοσοφικής αναζήτησης” στο ελάχιστο, ας χρησιμοποιήσω το πρώτο ενικό, κι ας δούμε κάποια πράγματα με τη σειρά τους.

Λόγω κάποιων ιδιαίτερων συνθηκών, αναγκάστηκα να απομακρύνω από το σαλόνι το παλιό μου τραπεζάκι -αγαπημένο έπιπλο, αλλά ο χρόνος του είχε πια τελειώσει. Κι όλα έμοιαζαν οπτικά υπέροχα -αν και παράξενα υπέροχα- από την πρώτη στιγμή. Ο χώρος έμοιαζε να έχει ανοίξει, η πρόσβαση στο καθιστικό ήταν απολύτως ανεμπόδιστη, το χαλί κυριαρχούσε και έδινε πολλαπλάσια την αίσθηση της ζεστασιάς… Όλα έμοιαζαν υπέροχα, και, επαναλαμβάνω, οπτικά ήταν κάτι το όμορφα διαφορετικό. Όμως, στην πράξη άρχισαν όλα να αλλάζουν.

Η συνήθεια

Το τραπεζάκι του σαλονιού αποτελεί ένα σημείο “άμεσης πρόσβασης” για όσους χρησιμοποιούν το καθιστικό. Εκεί βρίσκουν την πρόχειρη θέση τους όλα τα αντικείμενα που κάποιος μπορεί να χρειαστεί. Ναι, ας το παραδεχθούμε, 9 στις 10 φορές η κούπα του καφέ θα καταλήξει εκεί, μαζί με το tablet ή το κινητό, ή την εφημερίδα, ή οτιδήποτε άλλο, ακόμη και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όσο είναι αναγκαίο να βρίσκεται πρόχειρο για χρήση.

Η διακόσμηση

Δεν είναι μόνο τα σεμεδάκια της γιαγιάς ή της μαμάς που φλερτάρουν με την ιδιαιτέρως προβεβλημένη οριζόντια επιφάνεια που διαθέτει το τραπεζάκι σαλονιού. Είναι και όλα εκείνα τα υπόλοιπα διακοσμητικά, συνήθως μικρού μεγέθους, τα οποία αναζητούν, ή καλύτερα διεκδικούν το σημείο για να σταθούν και να επιβληθούν οπτικά σε οτιδήποτε άλλο διακοσμητικά στον χώρο. Ένα κρυστάλλινο σετ μικρών διακοσμητικών, όμορφα διακοσμητικά και χρηστικά κουτιά κάθε είδους, ακόμη και εκείνο το περίτεχνο σκάκι που σας έφερε εκείνος ο συνήθης ύποπτος για τέτοια δώρα θείος. Όλα είναι έτοιμα να διεκδικήσουν το σημείο θέσης και προβολής τους και να κυριαρχήσουν στον χώρο του σαλονιού πάνω από το τραπεζάκι.

Η δομή του χώρου

Όσο κι αν αυτό το κενό έμοιαζε στην αρχή ιδανικό, όταν καθίσεις στο σαλόνι, κάτι μοιάζει να μη σου κολλάει. Ειδικά για εμάς που ένα OCD το έχουμε και δεν αντέχουμε τις “παραφωνίες” στον χώρο. Οι αποστάσεις ήταν περίεργες οι συνδέσεις έμοιαζαν άκυρες και τίποτα δεν έμοιαζε να δένει σωστά. Και θα με ρωτήσετε: Μα πώς ένα μικρό τραπεζάκι θα μπορούσε να έχει μια τόσο μεγάλη επίπτωση στον χώρο; Κι αφού σας έβαλα να με ρωτήσετε, τώρα μάλλον θα πρέπει να απαντήσω: Κι εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει στην πράξη. Το τραπεζάκι όμως βρίσκεται στο -ακόμη και νοητό- κέντρο του καθιστικού, κρατώντας ίσες αποστάσεις τόσο από τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, όσο και από τα υπόλοιπα έπιπλα, σηματοδοτώντας, επιπλέον, συνήθως, και το κέντρο του βασικού χαλιού. Ακόμη και στη χρωματική παλέτα, το τραπεζάκι του σαλονιού μοιάζει να είναι ο παράγοντας εκείνος που θα ισοσταθμίσει την απόχρωση των καναπέδων με όλα τα υπόλοιπα έπιπλα.

Η “αμαρτωλή” απόλαυση

Ελάτε, ας το παραδεχθούμε όλοι, ή τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία, έστω και ως επιθυμία. Ακόμη κι αν είμαστε από αυτούς που φωνάζουν στους άλλους, έχουμε  νοιώσει την απόλαυση -μετά από μια κουραστική μέρα- ακουμπώντας τα πόδια μας σε αυτή την τόσο ποθητή επιφάνεια. Είναι λάθος, το ξέρω, και κάποιοι ίσως έχουν απηυδήσει με αυτό που μόλις διαβάσατε, αλλά η κίνηση -πιστέψτε με- σε συνθήκες μεγάλης κούρασης γίνεται μηχανικά, και είμαι από τους ανθρώπους που τρελαίνονται αν δουν κάτι τέτοιο. Προφανώς δεν είναι η δουλειά του τραπεζιού αυτή -αν είναι δυνατόν- αλλά στο πλαίσιο αυτής της χρήσης του πρώτου ενικού, οφείλω να σημειώσω πως μου πέρασε από το μυαλό, έστω και ως ιδέα.

Όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Τώρα που σου τα γράφω, έχω ήδη σκεφτεί ποιό θα είναι το επόμενο τραπεζάκι του σαλονιού και ετοιμάζομαι να πάω για να το πάρω. Τόσο ανυπόμονος τελικά, ή τόσο αναγκαία η λειτουργικότητά του; Μάλλον και τα δύο.