Ένας τοίχος στη μέση του πουθενά…

Μοιάζει σαν να υπάρχει ένας πολύ παράξενος και σχεδόν καθολικής εφαρμογής νόμος της αρχιτεκτονικής, ο οποίος “υπαγορεύει” πως ένας τουλάχιστον τοίχος του σαλονιού θα είναι άχαρα μεγάλος και εκνευριστικά δύσχρηστος τόσο στη διαρρύθμιση του χώρου, όσο και ως προς τη διακόσμηση. Τα πάντα μοιάζουν να μην ταιριάζουν πάνω του ή μπροστά του, και ενώ μοιάζει υπερβολικά μεγάλος, τεχνικά και κυρίως αισθητικά ποτέ δεν είχε αρκετή έκταση για να μπορέσει να φιλοξενήσει το έπιπλο που θέλαμε. Και η αλήθεια είναι πώς πράγματι κάτι δεν πάει καλά με όλους αυτούς τους υπερβολικά άκομψους τοίχους, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν παρουσιάζουν από μόνοι τους κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον.

Ας δούμε όμως τις πραγματικές διαστάσεις του. Μια εκτεταμένη επίπεδη επιφάνεια, όσο μεγάλη κι αν είναι, ποτέ δεν μοιάζει να μπορεί να δέσει με κάποιο σκρίνιο, με κάποιον μπουφέ, ακόμη και με κάποιον καναπέ, γιατί απλούστατα -ας το πούμε ευθέως- είναι άκομψη από μόνη της και δεν προσφέρει κανένα από τα ειδικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν σωστά οτιδήποτε βρεθεί πάνω ή κοντά της. Και επειδή δεν είναι αυτή τη στιγμή στο σκεπτικό μας να μπούμε σε όλη αυτή τη διαδικασία της δομικής αναδιαμόρφωσης του τοίχου -τουλάχιστον σε αυτή που προβλέπει προσθήκη ή αφαίρεση δομικών υλικών, όπως τούβλα, τσιμέντο και ό,τι άλλο βασικό- ας δούμε κάποιους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να διαχειριστούμε αυτή την ατίθαση επιφάνεια.

Ας κρατήσουμε το επίπεδο

Από την καθημερινότητά μας μέχρι και τη διακόσμηση, η αλήθεια είναι πως δεν είναι πάντα εύκολο να αντιμετωπίσουμε κάτι μονότονο, αν όμως σπάσουμε αυτή του τη μονοτονία, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν πιο εύκολα. Έτσι, ένας από τους βασικότερους τρόπος για το πετύχουμε αυτό με τον τοίχο μας είναι να τον απαλλάξουμε από αυτή τη χρωματική ομοιομορφία. Αυτό μάλλον είναι ένα πασπαρτού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε στυλ διακόσμησης, κι αν έχουμε βρει τον τρόπο που θα μπορούσε να ταιριάζει απόλυτα στον δικό μας χώρο, τότε έχουμε τη λύση στο τσεπάκι μας. Αλλά δεν είναι δυνατόν να σας άφηνα έτσι στα τυφλά, χωρίς να δούμε μαζί το ποιός είναι ο τρόπος αυτός .

Υπάρχει ένα εξαιρετικός κανόνας -ή μάλλον ο συνδυασμός δύο κανόνων- που μπορεί να λειτουργήσει σε κάθε περίπτωση. Ξεκινάμε με τον “νόμο των τριών”: Τί σημαίνει αυτό; Υπάρχει μια γενική θεωρία που μας λέει ότι η επιλογή και ο συνδυασμός τριών στοιχείων μπορεί να δημιουργήσει τις πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις στη διακόσμηση. Το ίδιο ισχύει και με τα χρώματα. Επιλέγουμε ένα βασικό, ένα δευτερεύον και ένα συμπληρωματικό. Ο ιδανικός συνδυασμός τους συνήθως και πάλι έχει να κάνει με τον νόμο των τριών: το 60% θα πρέπει να αφιερώνεται στο βασικό χρώμα, το 30% στο δευτερεύον χρώμα και το υπόλοιπο 10% στο συμπληρωματικό. Έτσι έχουμε τη δυνατότητα να παίξουμε με ρίγες, ή και με τετράγωνα χρωμάτων στον τοίχο, δημιουργώντας ένα μοτίβο χρωμάτων, το οποίο θα μπορούσε να συνδυαστεί άψογα με το κατάλληλο έπιπλο τηλεόρασης, αφού ένας τέτοιος μεγάλος τοίχος θα μπορούσε να αποτελέσει λειτουργικά ιδανικό σημείο για κάτι τέτοιο.

Extra tip: Αυτός ο συνδυασμός των κανόνων των τριών φυσικά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην υπόλοιπη διακόσμηση του χώρου (και κάθε χώρου), όπως επίσης και στην επιλογή των αντικειμένων.

Τοίχε, τοίχε είσαι εδώ;

Προφανώς όμως, με την προηγούμενη τεχνική, και ειδικότερα με αυτή των χρωματικών τετραγώνων, είναι πολύ δύσκολο να τοποθετήσουμε ένα χαμηλό έπιπλο με μεγάλη οριζόντια διάσταση, κρύβοντας το κάτω μέρος του μοτίβου. Κι ενώ όπως είπαμε και στην αρχή, σε μια τέτοια επιφάνεια κάθε έπιπλο που βρίσκεται μπροστά μοιάζει να είναι παράταιρο, υπάρχει ένα ρυθμιστικό “κλειδί” που μπορεί να μας βοηθήσει στο να τολμήσουμε ακόμη περισσότερο, εφαρμόζοντας κάθε συνδυασμό που επιθυμούμε. Αυτό μπορεί να γίνει με μια πολύ απλή τεχνική που λέγεται: “Τοίχε εξαφανίσου!”. Όχι, προφανώς και δεν μιλάμε για τον τοίχο στην παλιά εκείνη εκπομπή “Ραντεβού στα τυφλά”, ούτε μπορούμε να κλείσουμε για ένα κόλπο του των Ντέιβιντ Κόπερφιλντ. Μιλάμε για τεχνικές που θα εξαφανίσουν την έκταση της μεγάλης επίπεδης επιφάνειας.

Ένας πολύ απλός και οικονομικός τρόπος είναι τα ράφια, ακόμη και τα πιο απλά. Οριζόντιες πλάκες που το μόνο που απαιτούν είναι μια σωστή ευθεία και μια όμορφη αναλογία στο σχέδιο. Ο τοίχος μπορεί να αποκτήσει έτσι “φωλιές διακόσμησης”, εκεί ακόμη που και τα κάδρα θα μπορούσαν να αποτύχουν. Με τον τρόπο αυτόν μπορούμε να σπάσουμε το επίπεδο και να τοποθετήσουμε πολύ πιο εύκολα ένα οριζόντιο έπιπλο, όπως κάποιον μπουφέ, ή ακόμη και έναν καναπέ, κάτω από αυτές τις “φωλιές”. Αν θέλουμε να το πάμε ακόμη ένα βήμα πιο πέρα, τότε μία εξαιρετική εναλλακτική (από τη στιγμή που το στυλ του χώρου μας μάς το επιτρέπει, είναι το ύφασμα, ή μια κατασκευή από κάποιο άλλο σταθερό υλικό. Αυτή όμως είναι μια αρκετά απαιτητική τεχνική, που θα πρέπει να δημιουργηθεί με ακρίβεια, ώστε να μη μοιάζει ξένη, ή υπερβολική στον χώρο.

Extra tip: Αν ο τοίχος αυτός βρίσκεται σε κάποιο άλλο δωμάτιο, όπως για παράδειγμα στο γραφείο, σκεφτείτε κάτι σε έναν μεγάλο χάρτη, δίνοντας μια άλλη διάσταση στον χώρο.

Κάτι δραστικό για το τέλος…

Προφανώς κι αν δεν μιλάμε για full-wall κατασκευές, τότε τα χέρια μας είναι κάπως δεμένα. Όχι, όμως, δεν θα πρέπει να απογοητευόμαστε! Υπάρχει κάτι που μπορεί να προσφέρει αρκετή κάλυψη από το πλήθος των …περιεχομένων του. Και για να μη μιλάμε με γρίφους, μία μεγάλη βιβλιοθήκη θα μπορούσε να κάνει εξαιρετική δουλειά στην κατάλληλη θέση (σύμφωνα πάντα με τη διαρρύθμιση των επίπλων μας. Τα βιβλία και τα μικροαντικείμενα μοιάζουν ουσιαστικά να εξέχουν και να “σπάνε” το επίπεδο. Αυτή ίσως είναι η μόνη λύση στην οποία δεν χρειάζεται να παρέμβουμε στον ίδιο τον τοίχο. Ίσως μόνο να “δέσουμε” την πρόταση αυτή με κάποιο έργο τέχνης, κάποιον πίνακα που θα φέρνει την αναλογία στα σωστά μέτρα μας.