Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σαλόνι… Προφανώς και θα ξεκινούσαμε σαν παραμύθι· ένα παραμύθι που περιλαμβάνει επικές μάχες για κάθε θέμα διαρρύθμισης, αισθητικής, λειτουργικότητας, επιλογής επίπλων, διάταξης επίπλων… Και η λίστα μοιάζει να μην έχει τέλος. Μία όμως από τις επικότερες μάχες είναι εκείνη μεταξύ όσων υποστηρίζουν ότι η τηλεόραση είναι μέρος του σαλονιού και εκείνων που την αποστρέφονται με πάθος. Κι έτσι πάντα στο επίκεντρο βρίσκεται ένα …ηρωικό έπιπλο τηλεόρασης.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να βρει το χρυσό εκείνο επιχείρημα που να του δίνει όλους του πόντους της νίκης, και μέχρι αυτό να βρεθεί, σίγουρα η τηλεόραση, εδώ και πλέον μισό αιώνα, έχει καταλάβει την κυρίαρχη θέση της στο σαλόνι, ως μέσο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης.
Και αν και το δεύτερο χαρακτηριστικό μοιάζει κάπως να υποχωρεί, το πρώτο, αυτό της ψυχαγωγίας, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον, κυρίως με τη πολυχρηστικότητα των έξυπνων συσκευών, αλλά και τη συνεχή ανάπτυξη των δυνατοτήτων των παιχνιδοκονσολών. Αυτά είναι τα δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά που καθιστούν την τηλεόραση χρηστική σε όλη την οικογένεια, και είναι αυτοί ακριβώς οι δύο λόγοι που δεν θα μπορούσαν να με κάνουν να εξοστρακίσω μια και καλή τη συσκευή αυτή από τη θέση της.
Ποια όμως είναι ακριβώς η θέση της; Σίγουρα θα θυμάστε ταινίες και εικόνες από τη δεκαετία του 1970, όταν οι τηλεοράσεις αποτελούσαν το μαγικό εκείνο κουτί που θα έπρεπε να βρίσκεται στο κέντρο του χώρου, της προσοχής, της ζωής, ή πιο απλά του σαλονιού. Ως προς αυτή τη νοοτροπία, ακόμη και σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά, σίγουρα όμως έχει αλλάξει η αισθητική.
Τα παλιά τραπεζάκια που φιλοξενούσαν το ογκώδες κουτί έχουν δώσει τη θέση τους σε κομψά έπιπλα και συνθέσεις (αφού επιβίωσαν τις υπερβολές του 1980), με ιδιαίτερη αισθητική, αλλά και επαυξημένη πολλές φορές λειτουργικότητα στον χώρο. Απομακρύνθηκαν σταδιακά από το σημείο που θα μπορούσε να περιγραφεί εξαιρετικά με τη φράση “μέσα στα πόδια μας”, και πολλές φορές έπιασαν τοίχο.
Αλλά ας επανέλθουμε στο ερώτημα περί θέσης. Η τηλεόραση από τη στιγμή που αποτελεί ένα κομμάτι της καθημερινότητας, θα πρέπει να είναι πάντα εύκολα οπτικά προσβάσιμη. Στην περίπτωση της διαρρύθμισης τύπου πι του σαλονιού, τα πράγματα είναι μάλλον πολύ εύκολα, καθώς η τέταρτη πλευρά αφιερώνεται εύκολα στην τηλεόραση. Δημιουργούμε όμως πρώτα το σαλόνι και μετά τοποθετούμε την τηλεόραση;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι μάλλον επίφοβη. Καλό είναι το σαλόνι να το βλέπουμε ως ενιαίο σύνολο. Τίποτα δεν θα πρέπει να είναι παράταιρο ή να μοιάζει πως περισσεύει από το σύνολο των επίπλων και της τοποθέτησης. Έτσι, για την επιλογή του επίπλου τηλεόρασης, αυτό καλό θα είναι να γίνει μαζί με όλα τα υπόλοιπα ογκώδη έπιπλα του σαλονιού, ώστε να εξασφαλίσουμε την ομοιομορφία.
Με εξαιρετική ευκολία μπορούμε να επιλέξουμε την κατάλληλη θέση του επίπλου καθώς υπάρχουν συγκεκριμένες γραμμές. Αν μιλάμε για ολοκληρωμένη σύνθεση, τότε εκείνος ο τοίχος στη μέση του πουθενά, που μας είχε απασχολήσει και παλιότερα, μοιάζει ως η τέλεια θέση.
Αντίστοιχα στην περίπτωση που μιλούμε για ένα απλούστερο έπιπλο, όσο πιο μίνιμαλ είναι τόσο πιο εύκολα μπορεί να κινηθεί μέσα στον χώρο, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως μειώνοντας το μέγεθος, παράλληλα, μειώνουμε και την πρακτική λειτουργικότητά του.
Από το σημείο εκείνο και μετά, μπορεί να προσανατολιστεί εξαιρετικά και το υπόλοιπο σαλόνι. Με άξονα την ίδια την οπτική, μπορούμε να καταφέρουμε και την αισθητική ομοιομορφία του χώρου, καθώς έχουμε τη δυνατότητα να προσαρμόσουμε τις επιλογές μας σε έναν κοινό παρονομαστή. Το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα θα αντικατοπτρίζει τόσο το δικό μας γούστο, αλλά και θα συμπληρώνει τις καθημερινές μας ανάγκες ψυχαγωγίας.