Η αλήθεια είναι ότι οι γιορτές έχουν πάντα μια περίεργα φορτισμένη ατμόσφαιρα, είτε στη θετική είτε στην αρνητική της εκδοχή. Και αυτό γιατί οι γιορτές κουβαλούν μνήμες, δημιουργούν νέες προσδοκίες, είναι δεμένες με μία βάρβαρη «υποχρέωση» πως «πρέπει να περάσουμε μοναδικά, υπέροχα, ανεπανάληπτα», αλλά και ακόμη μπορεί να μας φέρουν μπροστά σε «υποχρεώσεις», ή σε καταστάσεις που οι «υποχρεώσεις» συνοδεύονται από «τοξικά» άτομα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η λύση συνήθως βρίσκεται μέσα μας και στα όρια που θα πρέπει να θέσουμε στο πόσο μπορούν να μας επηρεάσουν ή πόσο θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί από όλα αυτά. Τί γίνεται όμως με το ίδιο μας το σπίτι;
Και πού κολλάει το σπίτι σε όλα αυτά; Μα φυσικά είναι το σκηνικό το οποίο επηρεάζει κατά πολύ την ψυχολογία μας. Η λύση να αγνοήσουμε τις γιορτές και να αφήσουμε τον χώρο μας ανεπηρέαστο μάλλον δεν θα βοηθήσει, καθώς όχι μόνο βγαίνοντας από αυτόν, αλλά ακόμη και κοιτάζοντας από το παράθυρο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με γιορτινή διακόσμηση. Άλλωστε, η άρνηση ποτέ δεν βοήθησε στην ψυχολογία κανενός. Αλλά ας το ελαφρύνουμε λίγο.
Το πόσο θα παραδοθούμε στη γιορτινή ατμόσφαιρα καθορίζεται αποκλειστικά από εμάς και από τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, από το αν μένουμε μόνοι μας ή αν έχουμε οικογένεια, από χίλιες δυο μικρές παραμέτρους της καθημερινότητάς μας, αλλά πάντοτε θα πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία στο χαμόγελο. Έτσι κι αλλιώς, το έχουμε πει: Το «όχι», μέσα στις γιορτές, απαγορεύεται, όταν πρόκειται για την ουσία της χαράς.
Πώς ξεκινάμε λοιπόν;
Εντοπίζουμε τα κέντρα της διακόσμησης, και αυτά συνήθως είναι δύο: Η τραπεζαρία και ο «χώρος του δέντρου», και συνήθως όταν δεν συνδυάζονται, λόγω χώρου και διαρρύθμισης, τότε το καθιστικό είναι η δεύτερη (ή και η μόνη) κεντρική αναφορά. Ναι, δεν θα θέσουμε το ζήτημα εδώ: Δέντρο ή Καραβάκι, γιατί πολλές φορές η απάντηση είναι «τίποτα από τα δύο». Όμως σε κάθε περίπτωση, μια ολοκληρωμένη διακόσμηση θα πρέπει να έχει ένα σημείο αναφοράς.
Επόμενο βήμα είναι να εντοπίσουμε τη θεματική. Προφανώς και δεν υπάρχει μία και μόνη θεματική που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε. Από τη χρωματική ταυτότητα, μέχρι την υφή και τα υλικά, και από το παιδικό στυλ μέχρι την μπαρόκ αισθητική, η επιλογή είναι δική μας. Θα πρέπει όμως να …επιλέξουμε. Δεν γίνεται να έχει η διακόσμησή μας «κρίση ταυτότητας».
Τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε!
Και φυσικά ξεκινάμε από τα «κέντρα» που έχουμε ήδη εντοπίσει. Το τραπέζι, στην περίπτωση της τραπεζαρίας είναι ίσως ό,τι πιο χρήσιμο σε αυτή την περίπτωση. Όποιο κι αν είναι το σχήμα ή το μέγεθός του, χωρίστε το νοητά σε 3 μέρη, και παραδώστε το ένα από αυτά στη γιορτινή διακόσμηση, έτσι δεν θα σταματήσει να είναι και άμεσα λειτουργικό! (Για τα υπόλοιπα δύο τρίτα, μην ανησυχείτε! Μπορεί να τα καλύψει επάξια -κυριολεκτικά και μεταφορικά- το γιορτινό τραπεζομάντιλο που θα επιλέξτε. Έτσι για το ένα τρίτο της διακόσμησης μπορούμε να παίξουμε με μια όμορφη σύνθεση από στολίδια και φρούτα, σε μια μίνιμαλ εκδοχή της διακόσμησης. Βέβαια, κανείς δεν πρόκειται να σας απαγορεύσει να χρησιμοποιήσετε κεράκια, αλλά ακόμη και μια σειρά από …επιμελώς ατημέλητα λαμπάκια. Γενικά, αγαπήστε το! Κάντε το δικό σας τόσο πολύ, όσο να θέλετε να αποτελεί κομμάτι ακόμη και της απόλαυσης του πρωινού σας καφέ, ή του απογευματινού τσαγιού (και γιατί όχι, και σοκολάτας).
Από εκεί και πέρα, εάν επιλέξουμε να τοποθετήσουμε ή να δημιουργήσουμε κάποιο εναλλακτικό δέντρο, τότε αυτό είναι το δεύτερο σημείο από το οποίο θα ξεκινήσουμε. Και εδώ όμως πάλι θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τη συνοχή και την αισθητική ταυτότητα που ακολουθούμε, αλλά και έναν ακόμη βασικό παράγοντα: Ένα κανονικό δέντρο ακολουθεί τους κανόνες διαρρύθμισης των επίπλων στον χώρο. Και από αυτούς, κυρίως των βασικότερο: Δεν θα πρέπει, σε καμμία περίπτωση, να περιορίζει τη λειτουργικότητα του χώρου.
Τί άλλο πια;
Το μέγεθος του χώρου παίζει καθοριστική σημασία ως προς την έκταση της διακόσμησης. Και όσο κι αν η περίοδος των γιορτών είναι συνυφασμένη με την υπερβολή -ακόμη και στη διακόσμηση- σε κανέναν δεν θα αρέσει να ζει σε έναν χώρο που τον έχει καταλάβει μια …μοχθηρή ξένη παρουσία που εξαπλώνεται σε όλο το σπίτι και αφαιρεί κάθε λειτουργικότητα. Αυτή η «μοχθηρή ξένη παρουσία» είναι η διακόσμηση που από την υπερβολή έχει χάσει το νόημα της ύπαρξής της.
Πολλές φορές θα βρείτε συμβουλές του στυλ: «Πείτε όχι στις γιρλάντες», ή σε οτιδήποτε άλλο κατά καιρούς θεωρείται «υπερβολικό» ή «ξεπερασμένο». Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να σας πούμε «όχι» σε οτιδήποτε γιορτινό σάς αρέσει. Και η αλήθεια είναι ότι κάθε τι θα μπορούσε να έχει τη θέση του. Μία όμορφη πράσινη γιρλάντα από κλαδάκια έλατου, μπερδεμένη με φωτάκια και στολίδια, θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμη και τη κύρια διακόσμηση σε έναν μικρότερο χώρο, ή ακόμη και από μόνη της μία γιρλάντα σε ασημένιο χρώμα, μπορεί να δώσει τη λάμψη της χωρίς να χρειάζεται το παραμικρό.
Το μυστικό συστατικό
Οι γιορτινές μέρες, όπως κι ας τις περνάμε, όσο κι αν απεχθανόμαστε την «υποχρέωση» της χαρά, έχουν ένα μικρό κρυφό μυστικό: Είναι η αφορμή για να ψάξουμε μέσα μας και να βρούμε εκείνο τον παλιό παιδικό μας εαυτό που έβλεπε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της λαχτάρας και της ανυπομονησίας για τα χρώματα, τις γεύσεις, τα αρώματα που γέμιζαν τον χώρο. Ακόμη και με αυτή την ηλικιακή απόσταση, ακόμη και μέσα από το διαφορετικό πλαίσιο της τωρινής ζωής μας, όλοι χρωστάμε μια δικαίωση σε αυτόν τον παιδικό μας εαυτό.