Πολλές φορές η σκέψη πως πρέπει να βάλουμε σε μια τάξη το σπίτι μας, αλλά και μόνο η ιδέα πως θα «ανοίξουμε» κι άλλες δουλειές, μας φέρνει πανικό ή, στην καλύτερη περίπτωση, την ψυχική κούραση σε αντίστοιχο βαθμό με την πιθανή σωματική, αν τις ξεκινούσαμε. Κι όμως, κάποιες φορές είναι απαραίτητο να βάλουμε σε μια τάξη πλέον τα πράγματα που συσσωρεύονται χωρίς λόγο και αιτία σε συρτάρια, ντουλάπια, αλλά και σε κοινή θέα.
Δεν υπάρχει απολύτως καμμία λογική -πόσω μάλλον αισθητική και λειτουργικότητα- σε έναν χώρο που είναι πνιγμένος από αντικείμενα που δεν έχουν άμεσο λόγο ύπαρξης, που έχουν φθαρεί ή που δεν έχουν πάρει τον δικό τους δρόμο της επιστροφής ή της απόρριψης επειδή απλά «άσ’ το τώρα», ή γιατί νομίζουμε πως είμαστε συναισθηματικά δεμένοι μαζί τους. Και υπάρχουν 3 βασικές κατηγορίες αντικειμένων που -μαζί με την απουσία τάξης- μπορούν να βαρύνουν τον χώρο μας: Αναμνηστικά, Αντικείμενα «χωρίς προορισμό», Φθαρμένα αντικείμενα – τα έχουμε συζητήσει κι εδώ. Αυτό που έχει σημασία είναι να βρούμε ένα τρόπο, ώστε να κάνουμε όλη τη διαδικασία της απαλλαγής από αυτά τα αντικείμενα πιο εύκολη. Κι αυτό, γιατί η καθημερινότητά μας δεν χρειάζεται επιπρόσθετα βάρη, κούραση και φθορές.
Όταν μιλάμε για φθορά αντικειμένων -εκτός κι αν πρόκειται κάτι εξαιρετικά σημαντικό για την ίδια μας την ύπαρξη- ο δρόμος είναι ένας: Ιδανικά στην ανακύκλωση, και αν δεν πρόκειται για ανακυκλώσιμο υλικό, τότε ο συμβατικός αποχωρισμός. Η ανακύκλωση όμως πέρα από την κυριολεκτική σημασία της, ως προς την απόρριψη άχρηστων αντικειμένων, μπορεί να μας δώσει τη λύση για να κάνουμε αυτή τη διαδικασία της τακτοποίησης λίγο πιο απολαυστική.
Και μπαίνουμε αμέσως στο θέμα: Ποιός δεν χαίρεται όταν του χαρίζουν κάτι που μπορεί να του αρέσει ή να του φανεί χρήσιμο; Αλλά και ποιός δεν χαίρεται με αυτή τη χαρά του άλλου; Έτσι, κάποια αντικείμενα για εμάς που μπορεί να μας είναι περιττά ή να πλεονάζουν, μπορεί μέσα από μία συμβολική χειρονομία να είναι εξαιρετικά χρήσιμα σε άλλους. Από τα ρούχα που πλέον δεν θα ξαναφορέσουμε (για χίλιους δυο λόγους), μέχρι την όγδοη κούπα του καφέ που έχουμε να κάθετε στο ντουλάπι μας.
Είναι απλό, αλλά μπορεί να γίνει ιδιαίτερα σημαντικό. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να έχουμε γεμίσει με κάθε τρόπο τις βιβλιοθήκες μας και δεν ξέρουμε τί να κάνουμε τα βιβλία που περισσεύουν. Είναι μια πολύ όμορφη ευκαιρία να δωρίσουμε όσα δεν χρειαζόμαστε πια, όσα έχουν φύγει από το γούστο μας, όσα αγοράσαμε (ή -μυστικό- μας χάρισαν) και δεν μας αρέσουν. Ναι, προφανώς «τα δώρα δεν δωρίζονται» κατά την προσφιλή φράση, αλλά πόσο μεγαλύτερης σημασίας από ένα «μη προσφιλές» για εμάς δώρο είναι η οργάνωση του χώρου μας, η αίσθηση του τακτοποιημένου, αλλά και η απόλαυση πως σε κάποιον άλλον αυτό το δώρο θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο.
Είναι ίσως το πιο απλό συναίσθημα που βοηθάει με τον πιο ευχάριστο τρόπο να απαλλαγούμε από όσα μπορούν να μας κουράζουν, γεμίζοντας άσκοπα τον χώρο μας. Κι ίσως αυτός είναι και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να μας κάνει να το πάρουμε απόφαση. Κι αν είστε άνθρωπος που ενθουσιάζεται στην ιδέα μιας καλά συγκροτημένης λίστας μπορεί να σας κινητοποιήσει ακόμη περισσότερο.
