«Θέλει συμμάζεμα». Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη φράση που λέμε, κάθε φορά που περνάμε από την πόρτα του παιδικού δωματίου. Και σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ένα ακόμη δεδομένο: Ένα παιδικό δωμάτιο συναγωνίζεται επάξια την κουζίνα στο πλήθος των ξεχωριστών αντικειμένων που περιλαμβάνει. Και πολλές φορές την ξεπερνάει. Κι αυτό γιατί παιδικά παιχνίδια, βιβλία, τετράδια, μαρκαδόροι… οτιδήποτε περνάει από τα χέρια ενός παιδιού, πολλές φορές μένει ακριβώς εκεί που «ολοκλήρωσε τον σκοπό του» ή «κατανάλωσε το παιδικό ενδιαφέρον που του αναλογούσε».
Όσοι αποθηκευτικοί χώροι και αν υπάρχουν στο παιδικό δωμάτιο, ποτέ δεν είναι αρκετοί. Κι αυτό, τις περισσότερες φορές είναι ξεκάθαρο, γιατί όσο κι αν ομαδοποιήσουμε τα αντικείμενα, πάντα κάτι θα περισσεύει· όσο κι αν είναι εύκολοι στην πρόσβαση, πάντα κάτι θα βρίσκεται στο «άσ’ το για μετά»· όσο κι αν θέλουμε να είναι όλα σε τάξη, το κουραστικό πρόγραμμα της μέρας μας δεν μας το επιτρέπει.
Όλα τα παραπάνω, όσο κι αν μοιάζουν με απλές «δικαιολογίες», όταν γίνουν μέρος της καθημερινής πραγματικότητάς μας, έχουν βάση. Είναι ζητήματα που πραγματικά μας εμποδίζουν να έχουμε ένα παιδικό δωμάτιο που να φαίνεται, αλλά και να είναι συμμαζεμένο. Υπάρχουν όμως τρόποι που μπορούν να δημιουργήσουν τουλάχιστον τις κατάλληλες συνθήκες για να το πετύχουμε.
Είναι ζήτημα θέσης
Ναι, ο όρος «θέση» δεν μοιάζει να ταιριάζει και πολύ στο θέμα του παιδικού δωματίου, όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν έχει σημασία εάν εμείς θέλουμε τα συγκεκριμένα παιχνίδια να βρίσκονται στο πάνω ράφι και όχι στο πίσω κουτί. Δεν έχει σημασία εάν εμείς θέλουμε τα μπλοκ ζωγραφικής να είναι στα συρτάρια του γραφείου και όχι πάνω στο γραφείο. Δεν έχει σημασία να δώσουμε άλλα τέτοια παραδείγματα. Αυτό που έχει σημασία είναι σε πρώτη φάση να αποδεχθούμε ότι ο όρος «παιδικό δωμάτιο» προσδιορίζει απόλυτα τον «κυρίαρχο» του χώρου, ο οποίος, ό,τι πλαίσια κι αν θέσουμε, στο τέλος θα φέρνει τα πράγματα στη θέση που επιθυμεί (κυριολεκτικά), όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά γιατί «εκεί είναι καλύτερα».
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταλάβουμε το «γιατί είναι εκεί καλύτερα» του παιδιού. Συζητώντας απλά, μπορούμε να βρούμε την ιδανική θέση, και -σε περίπτωση που δεν είναι πρακτική- μπορούμε με τις λέξεις να μετακινήσουμε σταδιακά αυτό το σημείο σε μια πολύ καλύτερη θέση. Η συμμετοχή του παιδιού σε αυτόν τον διάλογο είναι που θα κάνει -όπως πάντα- τη διαφορά, ώστε οποιαδήποτε αλλαγή να γίνεται πάντα πολύ πιο εύκολα, συμμετοχικά.
Φαντασία στην αποθήκευση
Ντουλάπια, συρτάρια, ράφια. Η τυπική τριπλέτα του αποθηκευτικού χώρου. Ποτέ όμως αυτά τα σημεία δεν είναι αρκετά και, ακόμη περισσότερο, είναι πολύ δύσκολο να ομαδοποιήσουμε τα τόσα διαφορετικά αντικείμενα ενός παιδικού δωματίου σε τόσο περιορισμένες (και πολλές φορές δυσπρόσιτες ή μη ασφαλείς για το παιδί) εναλλακτικές. Υπάρχουν πολλές λύσεις για να το αντιμετωπίσουμε αυτό, αλλά όλες απαντώνται στο ίδιο σκεπτικό «Περισσότεροι χώροι». Σε αυτό ακριβώς το σημείο θα πρέπει να προσθέσουμε ένα ακόμη συστατικό σε αυτή τη «συνταγή»: Φαντασία!
Και μαζί με τη φαντασία, έρχεται και η παιδικότητα, το χρώμα, η διασκέδαση. Κουτιά αποθήκευσης σε διάφορα σχήματα, σκαμπό με αποθηκευτικούς χώρους, πολύχρωμοι σάκκοι, όμορφες ετικέτες για περισσότερη οργάνωση… Όλα πιο κοντά στην παιδική ηλικία, όλα στο κατάλληλο ύψος, μετατρέπουν την αγγαρεία του συμμαζέματος σε μια πιο ευχάριστη δραστηριότητα.
Μαζί…
Μπορεί να μην έχουμε πολύ χρόνο, αλλά αυτό είναι ένα δεδομένο που βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο της σύγχρονης εποχής. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο ποιοτικός χρόνος μας με τα παιδιά μπορεί να περιλαμβάνει και αυτή τη δραστηριότητα. Ένα συμμάζεμα με τη μορφή παιχνιδιού είναι παράλληλα και εκπαιδευτικό για κάθε παιδί, αλλά μας δίνει και αρκετό και αρκετά ποιοτικό χρόνο.
Ίσως τελικά αυτό που θα πρέπει να συμμαζέψουμε είναι περισσότερο το δικό μας πρόγραμμα, αλλά αυτό ανήκει σε μια άλλη συζήτηση.
