Θυμάστε τα ‘90s;

Θυμάστε τα ‘90s; Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θέλετε να τα θυμηθείτε και αντίστοιχα άλλοι τόσοι που θα θέλετε να τα ξεχάσετε. Η διακόσμηση είναι μάλλον ένας από τους λόγους που θα μπορούσε να βρεθεί και στις δύο πλευρές. Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, για να περάσουμε μαζί αυτό το σοκ, τα ‘90s δεν είναι η προηγούμενη δεκαετία, και σε λιγάκι δεν θα είναι ούτε καν η προ-προηγούμενη δεκαετία… Μια παύση! Ανάσα! Συνήλθατε; Συνήλθαμε κι εμείς…

Η διακόσμηση των 90s είχε το δικό της μοναδικό στυλ, και αυτό γιατί είχε ως προπομπό τη δεκαετία του ’80, με τα δικά της …μοναδικά πρότυπα, που πήγαν να συναντήσουν το μέλλον του 2000. Ναι, ακριβώς αυτή την παρωχημένη φιλοσοφία είχε και η διακόσμηση. Όμως, παραδόξως, όλα έβγαζαν νόημα! Όλα είχαν το δικό τους δέσιμο, που εξελισσόταν από την αρχή της δεκαετίας μέχρι το τέλος της.

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα πιο απλά, το χρώμα! Ένα ήταν το πιο must, πιο in, πιο cool, πιο elegant -ναι, όλα αυτά μαζί- χρώμα για το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ’90, και αυτό δεν είναι άλλο από το μπεζ. Από το ζαχαρί μέχρι τις πιο σκούρες αποχρώσεις του, βρισκόταν παντού και πάντα. Και η αλήθεια είναι ότι μπορούσε (στην αντίστοιχη εκάστοτε απόχρωση) να συνδυαστεί εξαιρετικά με το ξύλο… Σαν να βγήκαν μαζί απ’ τον παράδεισο, ή κάτι τέτοιο… Κάτι που ίσως είναι δύσκολο να συμβεί με τα πιο θερμά χρώματα. Και πράγματι, όταν πλησιάζαμε στην «ανατολή του 2000» το μπεζ έμοιαζε από μόνο του “too 1990”, και έτσι -με εξαιρετική έμπνευση και φαντασία #not- κάναμε μια βόλτα προς το γκρι… Ένα γκρι που δεν ήξερε γιατί ήρθε, αλλά ήξερε ότι θα φύγει γρήγορα, πριν προλάβει να αντικαταστήσει όλη εκείνη την μπεζ θάλασσα.

Έπιπλα; Ποιά έπιπλα; Α ναι, αυτά τα μπεζ έπιπλα, γύρω από την μπεζ διακόσμηση, μέσα στους μπεζ τοίχους! Κι όμως, τα έπιπλα της δεκαετίας του ’90 δεν αναπτύχθηκαν σε ένα καλούπι. Από την αρχή μέχρι το τέλος της δεκαετίας, όλα συνεχώς άλλαζαν (εκτός ίσως από το χρώμα -αν και το μπλε ελεκτρίκ και το κίτρινο… Όχι! Καλύτερα να μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα.). Τώρα που το βλέπουμε από απόσταση, μάλλον με κάποιον τρόπο τα έπιπλα έμοιαζαν να ακολουθούν το design των …κινητών τηλεφώνων. Από τα ογκώδη εκείνα έπιπλα των ‘80s, στα μίνιμαλ των μέσων των ‘90s, με πλήθος από φουτουριστικές παραφωνίες επίπλων που, στην υπερβολή τους, έκαναν αυτόν που τα χρησιμοποιούσε να το μετανιώνει. Από όλα τα παραπάνω, μάλλον θα πρέπει να κρατήσουμε ως θετικό την αντίδραση στην υπερβολή, με μια μετριοπαθή μινιμαλιστική προσέγγιση, και μέσα σε όλα αυτά το γυαλί και τις πρώιμες εμφανίσεις του industrial που αρκεί και μόνο κάποιος να τις γκουγκλάρει.

Τοίχοι, σαν τείχη γύρω από την τύχη. Αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να περιγράψει το πιο must trend που εμφανίστηκε κυρίως μετά το ’95, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ακόλουθη φράση, δίχως κάποιον άλλον προσδιορισμό: “Σαγρέ τοίχοι βαμμένοι με σφουγγάρι”! Ευτυχώς, αυτός ο παροξυσμός, αυτό το αποκρουστικό σπλάτερ της αισθητικής, πέρασε και έσβησε σαν με σφουγγάρι -όπως του έπρεπε. Το μόνο θετικό σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι η φασαρία του χρώματος, μπορούσε εύκολα να καλύψει ένα φλιτζάνι καφέ που χύθηκε κατά λάθος (ή και όχι) στον τοίχο.

Πάτωμα, το πάτωμα, ουσιαστικό γένους ουδετέρου. Η μοκέτα, ουσιαστικό γένους θηλυκού. Και κάπου εδώ τελειώνει αυτό το αστείο γιατί το πρόβλημα δεν ήταν οι ίδιες οι μοκέτες. Το πρόβλημα είναι ότι μπερδέψαμε το τί είναι μοκέτα, τί είναι φλοκάτη, τί είναι βελέντζα, τί είναι χαλί και τί τελικά ήταν αυτό το χάλι! Οι μοκέτες είναι ξανά εδώ και ανανεωμένες! Και μετά από αυτόν τον μικρό, προσωπικό αποκλειστικά, ενθουσιασμό, έρχεται και η ευχή να μην μπερδέψουμε και πάλι το τί είναι μοκέτα και τί όχι.

Αυτή η δεκαετία του ’90, με τη γλυκιά υπερβολή της, ακόμη και μέσα στο minimal! Λίγο οι τηλεοπτικές σειρές, λίγο τα ξένα πρότυπα, λίγο η «τεχνολογική δυναμική» του 2000, δημιούργησαν ένα πολύ ενδιαφέρον ρεύμα που ίσως θα ήταν μάλλον αδύνατο να επιστρέψει ως είχε. Μπορούμε όμως να δανειστούμε κομμάτια του για να διορθώσουμε ό,τι μας κακοφαίνεται από αυτά που περιλαμβάνει το σήμερα της διακόσμησης.