Σαφώς, δεν μιλάμε για τις πρακτικές τρύπες που απαιτεί μία βάση στήριξης στον τοίχο, αλλά για την ίδια την τηλεόραση, όταν παραμένει κλειστή. Επειδή, συνήθως η τηλεόραση παραμένει ανοιχτή όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, μοιάζει αρκετά παράξενο το μαύρο πλαίσιό της όταν και αυτή η παράξενη ησυχία όταν είναι κλειστή.
Ναι, δεν θα μπούμε διαδικασία να δούμε αυτή την τεράστια διαμάχη για την παρουσία ή μη της τηλεόρασης στο σαλόνι, όσο κι αν λατρεύουμε όλον αυτόν τον “πόλεμο”. Κάθε πλευρά έχει τα δικά της επιχειρήματα, αλλά κάθε πλευρά έχει και τις δικές της απαιτήσεις. Ένα μόνο είναι σίγουρο, πως ένα σαλόνι χωρίς τηλεόραση συνηθίσαμε να δείχνει άδειο, αλλά και ένα σαλόνι με κλειστή τηλεόραση μοιάζει να έχει ένα εκνευριστικό μαύρο πλαίσιο μπροστά από έναν (συνήθως) μεγάλο τοίχο. Μέχρι όμως να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα entertainment room στο σπίτι μας, ώστε να της αφιερώσουμε δικό της χώρο, η πιο συνηθισμένη θέση της θα είναι στο σαλόνι, ακόμη και ως κομμάτι της λειτουργικότητάς του. Ναι, μπορεί να απεχθάνεσαι τα τηλεσκουπίδια, αλλά λατρεύεις τις ταινίες του αγαπημένου σου σκηνοθέτη, και θέλεις να χαλαρώσεις με αυτές. Άρα είναι κομμάτι της λειτουργικότητας του σαλονιού, χωρίς δεύτερη λέξη.
Ας δούμε όμως το πρόβλημα. Συνήθως οι τηλεοράσεις, στις παλιότερες εκδοχές, βρίσκονται πάνω σε ένα μοναχικό έπιπλο, το οποίο δεν προσφέρει τίποτα άλλο από χώρο για να στέκεται επάνω του μία τηλεόραση, ή στις νεότερες εκδοχές βρίσκονται ακόμη και μόνες τους, πάνω σε έναν τοίχο. Έτσι, πράγματι, μία κλειστή τηλεόραση είναι ένα μαύρο πλαίσιο στο πουθενά, το οποίο δεν προσφέρει ούτε εικαστική ούτε λειτουργική συνδρομή στον ίδιο τον χώρο. Υπάρχει όμως ένας τρόπος να υποβαθμίσουμε αυτή την αντιαισθητική παρουσία, ή ακόμη καλύτερα να την ενσωματώσουμε σε ένα σύνολο, ώστε να μην αποσπά το βλέμμα αρνητικά.
Αλλά και πάλι υπάρχει ένας μικρός κίνδυνος να το παρακάνουμε και να πετύχουμε τα ακριβώς αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, ειδικότερα στην περίπτωση που η τηλεόραση είναι ανοιχτή. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ένα μέτρο ισορροπίας, το οποίο θα μας υπαγορεύει την ομαλότητα της αισθητικής. Δεν θέλουμε σε καμμία περίπτωση -για παράδειγμα- σε μία μοναχική επιτοίχια τηλεόραση, ή οποία στην καλύτερη περίπτωση συνοδεύεται και από δύο ηχεία, να της φορτώσουμε έναν σωρό από ράφια και μικρά διακοσμητικά τριγύρω της, τα οποία θα αποσπούν και θα κουράζουν το βλέμμα μας, όταν προσπαθούμε να απολαύσουμε το αγαπημένο μας πρόγραμμα.
Το χρώμα στην υπηρεσία της διασκέδασης
Η αρχική σημασία της λέξης “διασκέδαση” ήταν το σκόρπισμα. Κι εμείς θέλουμε ακριβώς αυτό, να διασκορπίσουμε την ένταση της αντιαισθητικής εικόνας. Ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι να την ενσωματώσουμε μέσα σε ένα μεγαλύτερο χρωματικό σύνολο. Το μεγαλύτερο χρωματικό σύνολο, όπως εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει, παρέχεται απλόχερα από τον ίδιο τον τοίχο. Η επιλογή ένα συμπληρωματικού προς την τηλεόραση χρώματος (ας πάμε με τις λεπτομέρειές της και όχι με το μαύρο της κλειστής οθόνης) θα ήταν μία ιδανική λύση -είτε πρόκειται για απλό χρωματισμό του τοίχου, είτε για την επιλογή ενός μοτίβου σε συμπληρωματική ταπετσαρία. Όμως και πάλι εδώ έχουμε απλά την ελάχιστη δυνατή βελτίωση μιας κατάστασης, που δεν σώζεται απολύτως. Η τρύπα στον τοίχο παραμένει, τουλάχιστον όμως οι λεπτομέρειες γύρω της ενσωματώνονται και “σβήνουν” στο χρώμα ενός πολύ μεγαλύτερου πλαισίου, το οποίο -αν διαθέτει και κάποιο μοτίβο- ίσως να μπορεί να “σπάσει” τη μονοτονία του μαύρου ορθογώνιου “κενού”.
Η πρακτική λύση
Ίσως η ιδανικότερη λύση θα ήταν ενσωματώσουμε αυτό το “πρόβλημα” μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο και με αυτόν τον τρόπο να το “αποσιωπήσουμε”, καλύπτοντας τόσο με αισθητική όσο και με λειτουργικότητα. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί με τη χρήση ενός επίπλου τηλεόρασης, ίσως λίγο πιο σύνθετου από ένα απλό …τραπέζι βάσης -ειδικότερα εάν η τηλεόραση δεν έχει ανάγκη από επιτραπέζια στήριξη. Έτσι, ένα καλαίσθητο σύνολο θα μπορούσε να διαμορφώσει τόσο μία καλαίσθητη σύνθεση, μέσα στην οποία θα χαθεί οποιοδήποτε μαύρο πλαίσιο, όσο και μια βάση λειτουργικότητας, πάνω στην οποία θα μπορούσαν να τοποθετηθούν πρακτικά η διακόσμηση αλλά και τα περιφερειακά αξεσουάρ.
Η πρακτικότητα ενός τέτοιου συνόλου, θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό σημείο αισθητικής στον χώρο, ανατρέποντας την προβληματική εικόνα μίας μόνης σβηστής τηλεόρασης. Αυτό είναι και το βασικότερο ζητούμενο. Δημιουργούμε ένα σύνολο το οποίο δεν κυριαρχείται ούτε από την απουσία στοιχείων, ούτε όμως και από την υπερβολή που θα μπορούσε να είναι κουραστική τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά.
Μπορούμε να το κάνουμε πιο minimal;
Προφανώς και μπορούμε να ακολουθήσουμε πιο minimal γραμμές. Αυτό που έχει σημασία είναι να δημιουργήσουμε κάτι που επαρκεί για να ισοσταθμίσει την απουσία. Το χρώμα παίζει σημαντικό ρόλο εδώ, προφανώς, και πάλι. Προτιμήστε τις φυσικές αποχρώσεις του ξύλου, ώστε να δημιουργήσουμε κάτι που πρακτικά μπορεί να δέσει με ευκολία με το μαύρο, ή σε ιδανική περίπτωση ακολουθήστε το χρώμα του πλαισίου και του σώματος της τηλεόρασης, ώστε να έχουμε μία καλαίσθητη προέκταση χωρίς παραφωνίες. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτή την τελευταία μας κίνηση με τη χρωματική διαμόρφωση του υπόλοιπου τοίχου και της διακόσμησης, ώστε να μην έχουμε πάνω από 3 διαφορετικές χρωματικές ταυτότητες σε ένα τόσο περιορισμένο σημείο.
Ο νόμος των τριών
Το έχουμε αναφέρει αρκετές φορές ως τώρα, κι ίσως θα πρέπει να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο άρθρο μας σε αυτό, αλλά ο νόμος των τριών, ή ο κανόνας των τριών είναι εξαιρετικά σημαντικός στην αισθητική, αλλά και στη λειτουργικότητα ενός χώρου. Το ίδιο και σε ένα τόσο απαιτητικό αλλά και ασαφές θέμα ως προς τις λεπτομέρειές του.
Μιλήσαμε για χρωματικές ταυτότητες, για συνθέσεις, ή για minimal παρεμβάσεις στον χώρο. Πώς όμως λειτουργούν όλα αυτά; Η οποιαδήποτε παρέμβαση σε έναν χώρο θα πρέπει να διέπεται από 3 βασικές σχέσεις (αυτή είναι και η βάση του νόμου των τριών): από τη σχέση με την αισθητική του χώρου, από τη σχέση με τη λειτουργικότητα του χώρου και από τη σχέση της συμβατότητας με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ως σύνολο. Ακριβώς αυτό θέλουμε για να κρύψουμε την παραφωνία του σκοτεινού πλαισίου της κλειστής τηλεόρασης.
Στόχος μας, με απλά λόγια, είναι να δημιουργήσουμε ένα καλαίσθητο και αρμονικό σύνολο, το οποίο θα μπορεί να “απορροφήσει” αισθητικά τη συσκευή, αλλά ταυτόχρονα δεν θα αποσπά το βλέμμα μας, όταν θα θέλουμε να παρακολουθήσουμε κάτι σε αυτή.