Μία από τις βασικότερες αρχές στη διαρρύθμιση και τη διακόσμηση ενός χώρου είναι η ισορροπία, και με τον όρο αυτόν εννοούμε την τελική εικόνα που θα βγάζει το σύνολο του χώρου τόσο προς τα εμάς, όσο και ως προς μία γενικότερη, ουδέτερη και αντικειμενική αισθητική αντίληψη. Το ζήτημα όμως της ισορροπίας δεν σταματάει στην αισθητική. Η διακόσμηση, όταν φτάνουμε σε μεγάλη κλίμακα, επηρεάζει σαφώς και τη λειτουργικότητα, η οποία υποχωρεί μπροστά στις λάθος επιλογές μας. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε, καθώς, τις περισσότερες φορές, το ίδιο το σαλόνι είναι εκείνο που μας «λέει» ότι κάτι δεν πάει καλά!
Ακόμη και η «υπερπροσπάθεια» για το τέλειο μπορεί να κάνει τη δική της ζημιά στην καθημερινή λειτουργικότητα του χώρου. Δεν είναι λίγες οι φορές που καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο τόσο «υπέροχο» -ακόμη και μόνο στα δικά μας μάτια- που τελικά φοβόμαστε να τον χρησιμοποιήσουμε για να μην τον φθείρουμε.
Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες παγίδες στις οποίες πέφτουμε όταν διαμορφώνουμε τους χώρους του σπιτιού μας, και ακόμη περισσότερο το ίδιο το σαλόνι, όπου ουσιαστικά η λειτουργικότητά του εμπεριέχει ως βασικό χαρακτηριστικό το να μπορούμε να το ζήσουμε, να το χαρούμε και να το απολαύσουμε μέσα στην καθημερινότητα.
Τα περισσότερα όμως λάθη που κάνουμε διαμορφώνοντας έναν χώρο, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, δεν τα κάνουμε επειδή «δεν γνωρίζουμε» ή επειδή κάτι μπορεί να μας ξεφύγει κάτι, αλλά τα κάνουμε από την υπερβολική προσπάθειά μας. Ας το πούμε απλά, μέσα από παραδείγματα: Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας για το σαλόνι που λέει ότι οι διάδρομοι πρόσβασης στα έπιπλα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη του ενός μέτρου, ή ότι το τραπεζάκι από τους καναπέδες θα πρέπει να απέχει μισό μέτρο, αντίστοιχα για πρόσβαση και λειτουργικότητα· δεν χρειάζεται να πάρουμε το μέτρο για να τα υπολογίσουμε. Οι αριθμοί δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, εάν αντίστοιχα για εμάς δεν σηματοδοτούν την πρακτικότητα.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι για το δικό μας ύψος το μισό μέτρο που θα έχει το τραπεζάκι είναι πολύ κοντά, ή πολύ μακριά, και έτσι αυτομάτως ο «κανόνας» αυτός όχι μόνο δεν προσθέτει λειτουργικότητα, αλλά εμποδίζει καθημερινές μας συνήθειες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το τραπεζάκι θα μετακινείται πάντοτε στην απόσταση που μας βολεύει, αλλά ως σημείο αναφοράς, θα είναι πλέον πολύ κοντά ή πολύ μακριά στη διάταξη από κάποιο άλλο έπιπλο.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ψύχωση που έχουμε να κολλάμε τα έπιπλα στους τοίχους. «Μα δεν μπορεί ο καναπές να είναι μέσα στη μέση!». Φυσικά και μπορεί! Ιδανικά στους μεγαλύτερους χώρους, καθώς όχι μόνο μπορεί, για παράδειγμα, στο σαλόνι, να διαμορφώσει μία ζώνη καθιστικού και να την οριοθετήσει, αλλά παράλληλα μπορεί να δημιουργήσει και μια φιλικότερη και πιο φιλόξενη αίσθηση.
Αντίστοιχο παράδειγμα και αυτό με τα χαλιά. Λέμε πως σε ένα σαλόνι τα περιμετρικά έπιπλα στο χαλί θα πρέπει να «πατούν» επάνω του, ώστε να δημιουργούν έτσι ένα σύνολο. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί όταν το χαλί είναι μικρότερο από όσο πρέπει, όσο κι αν το προσπαθήσουμε. Η συμμετρία πάει περίπατο. Γι’ αυτό και θα πρέπει να σκεφτούμε την άλλη εκδοχή και να υπολογίσουμε μία συμμετρική απόσταση που θα μπορούσαν να κρατήσουν τα έπιπλα από το χαλί.
Στο ίδιο πλαίσιο και η διακόσμηση. Η υπερβολή «όλα στο ίδιο χρώμα» είναι ένα από τα βασικότερα λάθη που μπορούμε να τα κάνουμε μέσα στην υπερπροσπάθειά μας, και αυτό γιατί, προσπαθώντας για το τέλεια αρμονικό, αφαιρούμε οποιαδήποτε διαφορετική αισθητική έκφανση, οποιαδήποτε αντίθεση, οτιδήποτε μπορεί να «σπάσει τη μονοτονία» και να αναδείξει τα αντίθετα ή τα συμπληρωματικά χαρακτηριστικά.
Και πάλι θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ, πως οι κανόνες της σωστής διαρρύθμισης και διακόσμησης ενός χώρου είναι για να εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες λειτουργικότητας και αισθητικής, και όχι για να θυσιάζουμε τη δική μας ηρεμία στον βωμό τους. Ο δικός μας χώρος είναι αυτός που τον ζούμε και μπορούμε να τον απολαύσουμε, έτσι ακριβώς όπως εμείς τον φανταζόμαστε, και όχι όπως οι άλλοι μας τον υπαγορεύουν.
