Παιδικό γραφείο στο κέντρο της προσοχής

Βρίσκεστε στην πόρτα του παιδικού δωματίου. Κλείστε για μια στιγμή τα μάτια σας και σκεφτείτε το περιεχόμενό του. Αν μέσα στις τρεις πρώτες σκέψεις δεν βρίσκονται το κρεβάτι και το γραφείο, τότε μάλλον θα πρέπει να εντοπίσουμε κάποιο λειτουργικό πρόβλημα του χώρου. Όλη η δομή ενός παιδικού δωματίου περιστρέφεται για πολλούς λόγους γύρω από αυτά τα δύο έπιπλα. Είτε λόγω της λειτουργικής σημασίας τους, είτε λόγω της ουσίας τους, είτε ακόμη λόγω του μεγέθους τους, πάντα αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα για την τοποθέτηση του υπόλοιπου περιεχόμενου του δωματίου.

Ειδικά στα ηλικιακά ορόσημα, όπως εκείνα που το παιδί ξεκινάει το δημοτικό, ή έπειτα στο γυμνάσιο, το γραφείο είναι ίσως για τις περισσότερες ώρες χρήσης του δωματίου το κέντρο του. Και δεν μιλάμε μόνο για τις ώρες των “υποχρεώσεων” του διαβάσματος, αλλά και για το πιο δημιουργικό ακόμα κομμάτι. Σε κάθε περίπτωση, το θέμα του παιδικού γραφείου στηρίζεται πάνω σε δύο εξίσου σημαντικούς άξονες: Λειτουργικότητα και Άνεση.

Ένα παιδικό γραφείο με Λειτουργικότητα

Ίσως είναι το πιο απλό. Η μαγική λέξη “οργάνωση” καλύπτει το μεγαλύτερο φάσμα της λειτουργικότητας. Όλο το υπόλοιπο έχει να κάνει με τη θέση και το μέγεθος του γραφείου. Σε κάθε περίπτωση, το ιδανικό που θα πρέπει να καταλαμβάνει ένα γραφείο (μαζί με τους χώρους για τις καρέκλες -μία για το παιδί και μία για εσάς, αλλά και όλα τα άμεσα συνδεόμενα μικροέπιπλα, ράφια, κουτιά και αντικείμενα) είναι το ένα τρίτο του χώρου. Τόσο ακριβώς, όσο χρειάζεται ένα παιδί για να μην νοιώθει πως είναι “τιμωρία στη γωνία”.

Ο χώρος παίζει σημαντικό ρόλο, ώστε να καταφέρουμε να διατηρούμε το γραφείο απολύτως οργανωμένο. Αποθηκευτικά κουτιά και κουτάκια, όμορφα τοποθετημένα ράφια, συρτάρια με …προσυμφωνημένο περιεχόμενο, ώστε να μην επικρατήσει το χάος του “ό,τι χωράει”. Όλα θα πρέπει να είναι εκεί για να αφήνουν ελεύθερο όσο μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας του γραφείου γίνεται.

Η τελευταία πινελιά στο θέμα της οργάνωσης θα πρέπει να είναι μία επιφάνεια σημειώσεων. Ένας πίνακας με μαρκαδόρο, ή ένα πλαίσιο για αναρτήσεις, δίνει τάξη, οργάνωση και προγραμματισμό στην καθημερινότητα, αφήνει όμως παράλληλα χώρο και για δημιουργικότητα που φαίνεται και μοιράζεται στον χώρο. Σχέδια, αναρτημένες ζωγραφιές, φωτογραφίες, τα πάντα έχουν θέση!

Άνεση σημαίνει δημιουργικότητα

Tα βασικά στοιχεία της δημιουργικότητας των παιδιών προέρχονται κυρίως από την αίσθηση ελευθερίας που νοιώθουν μέσα στον δικό τους χώρο και, παράλληλα, τα ερεθίσματα πηγάζουν και από τα χαρακτηριστικά του ίδιου του χώρου. Δώστε του έμπνευση. Προσθέστε τα αγαπημένα του χρώματα, τους ήρωες, τα στοιχεία όλα εκείνα για τα οποία δείχνει να συγκεντρώνεται και να τα περιεργάζεται. Δεν θα πρέπει να είναι μόνιμες παρεμβάσεις. Το ζήτημα είναι να μπορούν να αλλάξουν εξίσου εύκολα, όπως αλλάζουν και τα παιδικά ενδιαφέροντα.

Πάνω από όλα δείξτε στο παιδί πως αυτός ο χώρος του παιδικού δωματίου είναι ένας χώρος δικός του, καλλιεργήστε έτσι τα πρώτα ψήγματα ευθύνης και θα δείτε ότι στην πραγματικότητα αναπτύσσεται πολύ πιο γρήγορα μέσα από το συναίσθημα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να το ακούσετε.

Φως, η πηγή όλων

Το παιδικό δωμάτιο χρειάζεται φως. Εντάξει, και ποιό δωμάτιο δεν χρειάζεται; Αλλά εδώ θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι το φυσικό φως και το τεχνητό φως βρίσκονται σε απόλυτη επάρκεια. Κανείς δεν θέλει σκιές και σκοτεινά σημεία. Και περισσότερο από όλα, το παιδικό γραφείο. Προτιμήστε τον θερμό φωτισμό, καθώς βγάζει αυτή την οικειότητα και την ηρεμία, ενώ το ψυχρό φως θα ήταν καλύτερο να περιοριστεί αποκλειστικά στον λειτουργικό φωτισμό της επιφάνειας του γραφείου, και κατά προτίμηση από την αντίθετη πλευρά του χεριού που χρησιμοποιεί το παιδί.

Όχι εντάσεις!

Το παιδικό δωμάτιο δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως χώρος τιμωρίας ή έντασης. Βασικά, κανένας χώρος δεν θα πρέπει να λειτουργεί έτσι. Σκεφτείτε ότι μπαίνετε στον δικό του χώρο, στο πιο δικό του σημείο. Στην ψυχολογία συνήθως χρησιμοποιείται χαριτολογώντας το παράδειγμα, ότι το παιδικό δωμάτιο θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν να μπαίναμε στο γραφείο του προϊστάμενού μας. Σίγουρα όμως φράσεις αποδοκιμασίας ή επίπληξης για την ακαταστασία δεν βοηθούν. Στα μικρά παιδιά πρέπει να τους δείξουμε ότι αυτή τη δουλειά την κάνουμε μαζί για να δούμε ότι το δωμάτιο είναι πολύ καλύτερο όταν είναι συμμαζεμένο. Στα μεγαλύτερα, δυστυχώς, αυτό τους το μαθαίνει το πρώτο αντικείμενο που δεν θα μπορούν να βρουν μέσα στην ακαταστασία του χώρου.